Stel je voor: je bent 40 jaar, volwassen, eigen huis, eigen leven.
Maar toch hoor je nog steeds:
“Heb je de deur wel goed dichtgedaan? Heb je het raam goed afgesloten? Heb je het niet op een kier gelaten, weet je het zeker?”
En dat niet één keer, maar meerdere keren op een dag. Je knikt, je bevestigt, je legt uit. En tóch komt de vraag weer terug.
Lijkt onschuldig, toch? Maar niets is minder waar.
Als je dit soort opmerkingen niet alleen af en toe hoort, maar al je hele leven… dan gebeurt er iets.
Je groeit op met de boodschap dat wat jij doet nooit helemaal goed genoeg is.
Dat je je altijd moet verantwoorden.
Dat er altijd íets beter kan.
En voor je het weet nestelt dat stemmetje zich in je hoofd: “Ik ben niet goed genoeg.”
Een Balkan-sausje
Voor mij persoonlijk zit daar nog een vleugje Balkan-sausje overheen.
In veel gezinnen met een migratieachtergrond zit kritiek vaak verpakt in zorgzaamheid.
“Heb je wel gegeten? Doe je jas aan! Waarom doe je dat zo, je kunt het beter zó doen.”
Het is liefdevol bedoeld, maar voelt tegelijkertijd als een constante onderstroom van: pas op, je doet het niet goed genoeg.
Misschien herken je dit ook, al ziet het er bij jou anders uit.
Want kritisch commentaar kan in elk gezin, in elke cultuur, opduiken.
De impact is universeel: je leert dat jouw manier van doen niet voldoende is.
Hoe herken je dit in je dagelijks leven?
Misschien denk je nu: oké, maar hoe merk ik dat dit bij mij speelt?
Een paar herkenbare voorbeelden:
💼 Op je werk
• Je stelt een vraag in een overleg en zegt er meteen achteraan: “Misschien is het een domme vraag hoor…”
• Je leest je mail drie keer na voordat je op ‘verzenden’ drukt, bang dat er iets verkeerd staat.
• Je werkt langer door aan iets wat eigenlijk al af is, omdat “het misschien toch beter kan.”
• Je voelt spanning bij feedback, zelfs als het positief bedoeld is, omdat het meteen iets raakt in jou.
❤️ In relaties of vriendschappen
• Je zegt “maakt niet uit” of “alles goed” terwijl dat niet zo is.
• Je excuseert je snel: “Sorry hoor, ik bedoelde het niet zo,” ook als dat niet nodig is.
• Je zoekt vaak bevestiging: “Is het oké dat ik dit zeg?” of “Ben je niet boos?”
• Je houdt je in om de sfeer goed te houden, ook als dat ten koste gaat van jezelf.
🧠 In je hoofd
• Complimenten hoor je, maar ze landen niet.
• Je vergelijkt jezelf vaak met anderen — subtiel, maar voortdurend.
• Je blijft piekeren over wat je eerder hebt gezegd: “Had ik dat anders moeten doen?”
• Stilte voelt ongemakkelijk, omdat dan je eigen gedachten harder klinken.
De link tussen kritiek en ‘niet goed genoeg’
Een kritische omgeving hoeft niet altijd hard of streng te zijn.
Het kan net zo goed bestaan uit subtiele, herhalende opmerkingen.
Continu kleine prikkels die je het gevoel geven dat jij nooit de standaard bent.
Dat jij jezelf steeds moet bewijzen én verantwoorden – iets wat enorm veel energie kost.
En wat je als kind leert, neem je vaak mee als volwassene.
Tot je merkt: hé, dit patroon herhaalt zich en zit me in de weg.
Wat kun je ermee?
Het begint bij bewustzijn. Alleen al herkennen dat dit een patroon is, kan bevrijdend zijn.
Ik zeg altijd: ‘erkennen is al verandering’
Want dat stemmetje in je hoofd – dat “niet goed genoeg” fluistert – dat is niet van jou.
Het is een echo van vroeger.
De vraag is: wil je die echo je keuzes laten bepalen, of wil je hem stukje bij beetje zachter zetten?
✨ Herken je hier iets in? Misschien merk je dat dit thema jou ook raakt, in werk of privé. Als coach help ik je om zulke patronen zichtbaar te maken en nieuwe ruimte te creëren. Wil je erover sparren? Neem gerust contact met me op.
