Veel mensen bezoeken Plitvice National Park als ze naar Kroatië gaan. Met haar natuur, de imposante watervallen en het heldere water moet het park zeker op je lijst staan. Kom je vanuit het noorden? Combineer het dan met het magische dorpje Rastoke.
Ik voel de warmte van de zon op mijn gezicht en met mijn ogen dicht luister ik naar water dat naar beneden klettert en mij welkom heet. Ik doe mijn ogen open en zie als ik omlaag kijk daken van huisjes, verscholen tussen hoge bomen, omringd door water. Lopend naar beneden kom ik steeds dichter bij de watervallen. Waar in een normaal dorp wandelpaden kronkelend hun weg vinden tussen huizen door, banen hier riviertjes zich een weg erdoorheen. Houten bruggetjes zijn geen overbodige luxe en ik kom op verschillende plekken watervallen tegen. Uit één waterval ontspringen allemaal kleine, losse stroompjes die weer verder vertakken. De twee rivieren Slunjčica en Korana komen hier samen. Bij de bron verdwijnt de Slunjčica ondergronds en hij baant zich een weg door kalksteenrotsen. Hierdoor lost kalksteen op, wordt het tufsteen en zo bouwt de rivier constant nieuwe watervallen. Een mooie analogie voor het feit dat mooie dingen niet van de ene op de andere dag gebeuren, maar tijd nodig hebben. De verandering vindt langzaam en onopgemerkt plaats, maar het is voortdurend gaande en in beweging. Net als de natuur zelf.
Leven met het water
Het dorp en de natuur zijn in harmonie, maar het water speelt voor mij de hoofdrol in deze prachtige voorstelling van de natuur: het omarmt Rastoke. Zonder het water was het dorp er waarschijnlijk niet geweest, want al sinds de 17e eeuw worden de levens, gewoontes en de ambachten van de inwoners beïnvloed en geïnspireerd door de stroom van de rivier. De inwoners van Rastoke leefden onder andere van de watermolens, die door de kracht van het water werden aangedreven. Tegenwoordig staan deze molens er nog, maar het toerisme en hotels hebben de overhand genomen. Het zijn geen mega all inclusive hotels, dus ik merk er niks van. Ik zie ook nauwelijks andere mensen. Maar toch jammer dat die oude manier van leven verdrongen is door het moderne.
Slavische mythes
Gelukkig is er nog een sprankje van het oude te vinden, naast de watermolens. Ik kijk door de lichtgroene, door de zon beschenen bladeren van bomen heen, zie een houten huisje, een houten brug en een waterval. Een informatiebord vertelt me dat men gelooft dat hier langs deze rivieroevers vele jaren geleden feeën – mythische wezens uit de Slavische mythologie – leefden. Dit waren vrouwen met bovennatuurlijke krachten die witte kleren met een kroon of krans op hun hoofd droegen. Ze vlochten hun haar en daar verwijst de waterval met de naam Vilina Kosa naar, wat feeënhaar betekent. De vrouwen genazen zieken met kruiden en zorgden dat rusteloze kinderen konden slapen. En was er een reiziger verdwaald in de mist, dan leidde ze hem of haar terug naar het juiste pad.
Ik kan je vertellen: ik ben niet verdwaald, maar het had zomaar gekund op deze bijzondere, magische plek. En dan hoefden ze me niet de weg terug te wijzen. Ik zou hier uren kunnen zitten bij een waterval, met de zon op mijn rug en een fee die mijn haren invlecht en me al haar geheimen vertelt.
Benieuwd naar Plitvice National Park? Lees hier de column.
